The Future Is Unwritten

Το μέλλον δεν γράφεται ή δεν έχει ακόμη γραφτεί, αλλά υπάρχει μια κατηγορία καλλιτεχνών που έχουν ιδιαίτερη σχέση αναφορικά με τον χρόνο. Σχέση που δεν υπάγεται σε σχήματα οριζόντιας ή κάθετης διαστρωμάτωσης αλλά είναι βαθύτερη και πιο ουσιαστική. Είναι η κατηγορία αυτών των μουσικών, που αν και δεν γνωρίζουν το μέλλον, το διαμορφώνουν μέσα από την πορεία τους. Η πορεία αυτή συνήθως διακατέχεται από σχήματα ασυνέχειας αναφορικά με το μέλλον γιατί εγείρεται από το παρελθόν, ζει έντονα το παρόν της και ίσως άθελα της, διαμορφώνει το ίδιο το μέλλον. Αυτό εξάλλου, είναι και το κριτήριο της διαχρονικότητας. Σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων ανήκει ο Joe Strummer (1952-2002) ηγέτης των Clash. Το μουσικό ντοκιμαντέρ με τίτλο The Future is Unwritten, έρχεται να μας υπενθυμίσει γιατί μπορεί κάποιος να είναι παράλληλα τόσα πολλά πράγματα. Την επιμέλεια της ταινίας έχει ο Julien Temple, βετεράνος του μουσικού ντοκιμαντέρ, που με το The Great Rock And Roll Swindle (1980) back in the days έκανε αίσθηση στην Βρετανία αποτυπώνοντας την έκρηξη του punk στα late 70’s. Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ (διάρκειας 2 ωρών, βραβευμένο ήδη με το Grand Jury Prize) κλήθηκαν, εκτός του αρχειακού υλικού από συνεντεύξεις, βίντεο και live με τον αείμνηστο Joe Strummer, προσωπικότητες από τον Bono και τον Αntony Kiedis ως τον John Cusack και τον Jim Jarmusch, που μιλούν αποκαλυπτικά για την σχέση τους με τον Strummer.

Φυσικά, δεν αρκεί μόνο ένα φιλμ για να αποτυπωθούν η ζωή, οι σκέψεις και οι ανησυχίες ενός γεννημένου με χάρισμα ανθρώπου σαν τον Strummer, και αναπόφευκτα το ντοκιμαντέρ αδυνατεί σε αυτόν το τομέα να λειτουργήσει καταλυτικά. Ως εκ τούτου, μιλώντας για την μουσική των Clash, αλλά και περιδιαβαίνοντας την μουσική πορεία του Joe Strummer τόσο με τους Mescaleros όσο και με τους Pogues διαπιστώνει κανείς, πως μπορεί κάποιος να είναι παράλληλα τόσο star χωρίς να εκτραπεί σε κανένα σημείο, τόσο gentleman όσο και rudeboy, τόσο αυθεντικά μεσοαστός (ήταν γιος Βρετανού διπλωμάτη) χωρίς να γίνεται γραφικός ή λούμπεν. Ίσως, τις μεγάλες “επαναστάσεις” στην μουσική να τις φέρνει, όχι η μακροχρόνια αντιδραστικότητα και δέκα σπασμένες κιθάρες, αλλά η συνεπής εντιμότητα προς το αβέβαιο του “άγραφου μέλλοντος” καθώς και στην αξία της ζωής εν γένει. Το γεγονός του άδικου χαμού του το 2002 στέρησε την μουσική από μια σειρά προσωπικών δίσκων του, που ίσως να επανακαθόριζαν το rock στον 21ο αιώνα όπως οι Clash έπραξαν με την μουσική τους για δύο δεκαετίες πριν.

Το ντοκιμαντέρ είναι “must seen” και πρόκειται για ένα DVD, που μόνο για το αρχειακό υλικό, αξίζει να είναι σε κάθε συλλογή. Ο μόνος όμως πραγματικός τρόπος για να αισθανθεί κάποιος τον Joe Strummer είναι μέσα από τα τραγούδια του. Την απαράμιλλη και γνήσια βρετανική ειρωνεία στο White Man(In Hammersmith Pallais), ένα εκ των αγαπημένων του κομματιών που έπαιζε και χωρίς τους Clash και ακούστηκε κατόπιν επιθυμίας στην κηδεία του, στο pioneer beat του This is Radio Clash, κομμάτι που έστρωσε τον δρόμο για την έλευση του hip hop, στο πολιτικό μήνυμα του Rock the Casbah, και στο ελπιδοφόρο μήνυμα στο cover του κομματιού του Bob Marley Redemption Song. Το μέλλον δεν έχει γραφτεί ακόμη…..